Hij is er, onze kater. Ergens. Een seconde of twee heb ik hem in huis gezien. Net de tijd om uit zijn reisbox te rennen en het verste hoekje van de kamer op te zoeken. Een minuutje later was hij uit dat hoekje verdwenen, en ik heb hem sindsdien niet meer gezien, gehoord of (gelukkig maar) geroken. Nu maar hopen dat ons dak goed dichtgetimmerd is, en hij niet al terug op weg is naar zijn bekende plekje in het asiel ... Achteraf gezien waren mijn goede bedoelingen om de bovenverdieping wat aangenamer te maken, niet zo slim bekeken. Alle dozen op een stapel en alle ruimtes afgesloten met een doek. En dan nog de kattenbak en bakjes eten geplaatst vlakbij zo'n verstoppertjesparadijs ... Tijd zal wel de raadgever zijn. Als je niet gaat zoeken, wordt verstoppertje spelen toch maar saai, niet? En gaat de liefde van de kater ook niet door de maag? En de wasmand, bedekt met een zacht dekentje, ontdekt hij vast ook nog...
Welkom, kater!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten