Het lijkt zo evident, maar is het voor mij niet meer; thuis zijn met het gezin. Ongelooflijk fantastisch heerlijk was het. Manlief had alles zo goed op orde, en heeft zelfs de tijd gevonden om de nieuwe bouwwerken efficiënt te coördineren. Maar het was vooral fijn om hem terug te zien. Dicht bij hem te zijn. Ook Hummeltje was in zijn nopjes. Op het buurtfeest heeft hij zich laten gaan, hij was vrolijk, lief, uitgelaten en nog meer dan anders een knuffelbeer. Hem slapen leggen duurde een eeuwigheid, alleen al omdat hij steeds meer knuffels wilde. En uiteraard heb ik die met veel plezier gegeven. Het weekend bestond uit honderden kleine gelukjes. Ik heb ze ingepakt en neem ze mee naar hier. Weer even terug in het ziekenhuis. Wachten op nieuws over de verdere behandeling. Maar ik wacht nu weer met een glimlach. Ik heb mijn vrolijkste kleurtjes aangetrokken (een fluo broek; het past eigenlijk niet echt bij mij, maar ach... het is zo zonnig!). Nagenieten. En weer uitkijken naar thuis ... voor lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten