Er zijn zo van die mensen

Op zo'n dagen (zie post hieronder), wanneer je tolerantiegrens door jezelf al danig op de proef wordt gesteld, kom je ook nog eens deze mensen tegen:

- de secretaresse van de echo-afdeling, die zuchtend, roepend, tierend en met de deuren slaand moest laten weten dat er veel te veel patiënten opstonden, dat dit niet kon, dat ze zo niet kon werken, en dat ze ook nog eens allemaal dringend waren - hetgeen toch niet kan... Dit allemaal ten overstaan van de op hun echo wachtende mensen. Niet toevallig ikzelf, die met een bang hart moest afwachten of er nu ook niet een tumor in mijn been zat (gelukkig niet!), en vervolgens een kwartier later op de operatietafel werd verwacht. Maar het leven van een secretaresse is ook zwaar, ik geloof het best...

- mijn overbuur-patiënt die het nodig vond om woensdagmiddag haar hele kempische familie op koffieklets te vragen in haar kamer, met de deur open omdat anders niet iedereen binnen kon. Volume was hetzelfde als deze bij de wekelijkse vlaai bij de dove bomma. Intussen moet ik zelf bekennen dat ik dezelfde avond mijn bezoek met een overenthousiast hummeltje de gang in stuurde. 1-1 dus voor (een overigens vrolijke) overbuur en ikzelf.

- een schreeuwende geriatische patiënt, die op de afdeling naast ons al 4 nachten, élke nacht, en élk uur iedereen wakker schreeuwt, met onophoudelijke en steeds dezelfde kreten. Ik word er knettergek van! Schijnbaar kunnen ze er niets tegen beginnen, want het is al 4 nachten nét hetzelfde. Ze moeten toch iets kunnen doen? Zijn deur dichtdoen, zou al kunnen helpen. Of de deur van de afdeling? (hij schreeuwt toch hard genoeg om ons in geval van brand tijdig te kunnen verwittigen). Jeetje. Ik word hier bloednerveus van.

Maar goed. Inmiddels zijn we 3 frustraties, en hopelijk straks 2 pijnpompen lichter, en schijnt er weer licht aan het einde van de tunnel. Nu nog even afwachten of de koorts van vannacht is gezakt. Anders mag ik nog wat nachten doorbrengen bij mijn schreeuwende oude vriend...