zondag 16 juni 2013

To eat or not to eat?

Tijd voor een update, na een batterij echo's, foto's en scans. Mijn verblijf heeft hier op een paar dagen tijd een heel andere invulling gekregen. Waar ik oorspronkelijk kwam om te bekomen (lees 'bij-eten'), mag ik nu helemaal niet eten. Ik krijg wel voeding via infuus, en mag sinds vanavond een fortimel-achtig drankje naar binnen werken (niet te vreten/drinken!). Oorzaak? Een forse galblaasontsteking. Bij de normale mens wordt de galblaas er dan meteen uitgehaald, maar dat is in mijn geval niet zo aangewezen. Behandelen is dus de boodschap, met antibiotica en een vastenkuur. Intussen bestaat een risico op een perforatie, dus ik moet nauwgezet en lange tijd (men spreekt van 7  tot 10 dagen) opgevolgd worden. Ik was eigenlijk net goed aan't eten en genieten. Ik kon rechtstaan, rondlopen, twix eten, zelfs met Hummeltje ravotten en ik keek uit naar een groot bord spaghetti. Maar de scan dacht daar anders over. Vasten dus, en enkel nog spaghetti voor mijn lieve buurvrouw. En dat nu ik nét ook nog eens chocola kon eten, wegens eindelijk geen opstopping. Toeme toch! Ik zie bijna de borden pasta en repen twix rond me vliegen. Dat wordt dus mijn volgende doel: het ziekenhuiseten aan de kant laten staan, en me naar het cafetaria reppen voor een lékkere maaltijd. Intussen lebber ik met tegenzin aan mijn astronautendrankje. Jakkie. 
Vertier heb ik voorlopig wel voldoende. Nu ik eens in redelijk wakkere conditie in het ziekenhuis vertoef, kan ik écht eens wat doen. Een vriendin had gezorgd voor haakwerk, en dat heb ik met plezier vandaag afgewerkt. Héérlijk! Ik heb er een hobby bij, denk ik! Nu wachten nog een vertaling op me, een aantal boekjes, flockfolie, de computer en regelmatig bezoek. Voorlopig verveel ik me dus nog niet. En er moet natuurlijk ook gerust worden, als ik die ontsteking wil bedwingen. 




Samengevat zit ik met wat gemengde gevoelens. Blij dat ik hier ben, en niet thuis met een soort tijdbom in mijn buik. Blij dat ik in staat ben een en ander te doen. Verdrietig omdat ik deze mooie dagen niet thuis bij manlief en Hummeltje kan doorbrengen. Nog verdrietiger omdat ik geen afscheid kan nemen van de lieve ome J. die ons gisterennacht heeft verlaten. En nog meer omdat ik de hand van manlief en zijn familie niet kan vastnemen. Mijn gedachten zijn thuis. Mijn lichaam blijft nog even hier.

1 opmerking:

  1. aaah BAH die fortimel-achtige dingen zijn inderdaad NIET TE VRETEN! 't Is een misdaad dat ze zo iets aan zieke mensen durven geven!
    Ik heb het ook ooit een tijdje moeten eten omdat ik na een mislukte wijsheidstandenn-operatie geen vast voedsel kon/mocht eten. En dan denken ze dat ze je daarmee kunnen aansterken Blech!!!!

    Ik hoop dat je heeeeeeeeeeeel snel terug vast voedsel mag eten! Blijven trachten naar die spaghetti meid!
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen