Klxxxnest

Hoe moet ik nu terug moed vinden? De behandeling wil maar niet lukken. Weer een reactie vandaag, ondanks de voorbereiding met tegenmedicatie. Weer in een soort shock. Het is zo akelig als dat gebeurt. Je kan nauwelijks ademhalen en ligt te kronkelen van de pijn. En terwijl kijken 2 dokters en een bende verplegers verschrikt naar je. Met 4 moeten ze in de weer zijn om de nodige tegenmedicatie bij elkaar te verzamelen, terwijl eentje je waardes in de gaten houdt en terwijl de dokter bloed trekt in een klein adertje in je pols (auch auch auch x 10).  Hoe moet ik nu blijven geloven dat ik beter kan worden, als ik één van de misschien wel noodzakelijk producten niet kan verdragen? (De andere delen van de chemo heb ik wel toegediend gekregen, dus er is misschien geen man overboord). Hoe moet ik geloven in een goede afloop als de behandeling nu al niet meer wil lopen zoals het zou moeten? Hoe moet ik nu moed blijven hebben? Hoe moet ik omgaan met de angst die alleen maar groter wordt? Als zelfs manlief ongerust is. Zucht. En de komende dagen kan ik het niet loslaten. Ik hang met een draadje aan de ziekte vast. Letterlijk. De chemo gaat altijd 2 dagen mee naar huis, dus ja ... Loslaten... pfff... 

Late avond. Dan dat nieuws. Moeder van een vriendin overleden. Het k-woord. Ik sla mijn ogen neer. Nederig. Ik neem mijn denkbeeldige gitaar. Ik zing 'Galway Bay'. Voor T, haar mama en haar familie.