Het lijkt alsof mijn leven even in wachtstand is gezet. Ik zou nog zoveel moeten/kunnen voorbereiden. Ik zou nog dingen kunnen aanpakken of afwerken. Ik zou eindelijk eens de cadeautjes kunnen inpakken. Ik zou kunnen opruimen. Ik zou mijn valies kunnen inpakken. Nee, het lukt niet. Vooral niet weten op welke dag ik precies ga moeten vertrekken, maakt het moeilijk. Ik hou niet van onverwachte wendingen. Laat staan een van die soort. En als ik eraan denk dat manlief hier alles moet draaiende houden... dan word ik heel verdrietig. Niet dat hij dat niet kan - integendeel. Ik weet zeker dat hij dat als de beste gaat doen. Maar ik weet ook dat hij een klein hartje zal hebben. En het niet zal willen laten zien. En dat ik dat weet en daaraan zal denken, eens ik wakker ben. En al die gedachten kruisen nu al mijn hoofd. En dan wordt de kraan opengezet. Deze dagen ga ik wat vluchten. Doen wat in me opkomt. Waar ik zin in heb, of het nu nuttig is of niet. Maar van mij mag het nu rap komen. En nog rapper gedaan zijn. Ik had nooit gedacht dat veel tijd hebben, ook zo leeg kon zijn.
Hoe vervelend.. Ik hoop dat je snel dat verlossende telefoontje krijgt met een datum! En 'k hoop ook dat je nog een beetje kan genieten en niet te veel piekeren. Heel veel sterkte nog!
BeantwoordenVerwijderen