Of hoe euforie toch snel kan omslaan als je thuis alleen bent en overvallen wordt door de stilte. Ook al staat de tv of radio aan. Ool al schijnt een mooie winterzon en zou ik kunnen wandelen of fietsen. En ook al kan ik gezellig koken en aan mijn volgende knutselproject beginnen (mijn prikbord met stof bekleden). De stilte wakkert mijn (vooral ongeruste) geest aan. Thuis zitten, wordt moeilijker en moeilijker. Maar altijd weggaan, vind ik niet de juiste oplossing. Ik moet hier rust vinden. De gedachte aan nieuwe onderzoeken in mijn baarmoederhals (omwille van een conisatie in 2012) doet er geen goed aan. Dat in mijn familie een gen ronddwarrelt dat het risico op borstkanker verhoogt, al evenmin. Toch zal mijn geest moeten leren rusten. Leren vertrouwen op mijn lichaam en de proffen die mij opvolgen; hoe moeilijk dat in deze omstandigheden ook is. Ik doe aan bezigheidstherapie, dat helpt. Me echt vervullen, doet het echter niet.
Ik ga mijn bakfiets winterklaar maken. Nieuwe lichtjes monteren en meteen een tochtje maken. Wie weet waait de winterwind mijn melancholie weer weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten