De brief ligt weer in de bus. Bezoekje bij de controlearts. En al weet ik dat dat nodig is, en nuttig is en belangrijk is om fraude tegen te gaan, het voelt toch vreemd aan. Als hij al mijn verslagen leest, is er toch niet veel discussie over mijn situatie? Ik zou willen dat het anders was, en dat ik met volle moed en al mijn energie weer aan de slag zou kunnen. Er is zelfs weinig dat ik liever wil. Met een (relatief) gerust gemoed terug in het gewone leven stappen. Maar het is nog niet mogelijk en nog minder aangeraden. Maar goed, het is niet dat wat mijn benen leem maakt bij het zien van de brief. Het is die vorige ervaring, september 2013. Enkele weken na de eerste grote operatie en na het kersverse nieuws van de nieuwe plekken in mijn lever. De controlearts had mijn verslagen nog niet ontvangen en moest me dus op mijn woord geloven. Nog niet mobiel na de ingreep, chemo in het vooruitzicht, nieuwe letsels, nieuwe operatie. Niet bepaald een verhaal dat je graag uit je duim zou zuigen. Sic. Hij wilde me toch onderzoeken. En wat dacht hij te zien? Een tumor in mijn lever? Mijn schrale huid? De kale plekken in mijn haar? De wondjes op mijn vinger? Mijn buik dan maar. Het litteken. Indrukwekkend blijkbaar, want mijnheer doktoor vond het nodig om het even na te meten. 25 à 30 cm, fijn om weten. En dat was de controle. Ik mocht weer naar huis met goedkeuring van de arts. Met de zekerheid dat mijn litteken aanzienlijk was (dat had ik zelf ook wel gezien). Deze keer loopt mijn litteken wat schuin. Benieuwd wat hij daarmee gaat verzinnen.
Wat belachelijk zeg!! Dat zou een klacht waard zijn lijkt mij! Knuffels, sterkte, hopelijk deze keer iemand die je gewoon gelooft en evt later een medische update opvraagt ofzo.
BeantwoordenVerwijderen