Mensen zeggen me altijd dat het goed komt. Bij elke scan. Bij elk bezoek aan de prof in Leuven. Ze hopen dat, net zozeer als wij dat hopen. Maar wij moeten elke keer opnieuw rekening houden met het scenario dat het niét zo is. Zoals nu weer.
Heel even hadden we geloofd dat het haardje dat tijdens de vorige operatie niet was gevonden, mysterieus zou verdwenen zijn. Of dat de vorige scan een foutje had gemaakt, en littekenweefsel voor tumor had aanzien. En dat we er eindelijk vanaf zouden zijn, en eens rustig en vrolijk het eindejaar zouden kunnen vieren. Sinterklaas zouden kunnen zijn, zonder dat stekende verdriet in mijn maag. Niet dus. Het mysterie was en is gewoon een tumor die ze vorige keer niet zagen, en die er dus toch weer uit moet. Maar niet voordat ze zichzelf en ons ervan verzekeren dat dat écht wel het enige is dat er nog in me zit. En dus moet ik weer een extra scan. Dat betekent extra wachttijd, en vooral, extra veel angst. Want de kans is zogezegd erg klein dat er elders iets is (ik werd nog in augustus gecontroleerd), maar ja ... dat heb ik al zo vaak gehoord ... En dus is deze periode - die gezellig en vrolijk hoort te zijn - weer overschaduwd door angst en verdriet. En door inspanningen om in kleine hoekjes nog wat moed te verzamelen. Proberen mijn tranen te bedwingen, want Hummeltje zit hier, ziek en slap, bij me. Hij weet nog van niets. Hij weet niet wat hem nu weer te wachten staat. Het arme ventje.
En dan de zovele nieuwtjes dat je met je gedachten alles kan. En met alternatieve geneeskunde - waar ik in geloof. Hoe rijm je toch alles? Ik ben zelden meer dan een week van de kaart geweest. Heb altijd de moed bij elkaar geschraapt, geleefd - ten volle, en mensen rond me gerust gesteld. Want zo werkt het vaak, hoe vreemd het ook lijkt. En toch helpt het (nog) niet. Dus probeer ik te blijven geloven, terwijl diep in mij een stemmetje roept dat ik afscheid moet nemen - voor het geval dat. Het verdriet wat verdelen.
Ik probeer dus nu vooruit te kijken. Mijn verjaardag vieren (hopelijk nog vaak?). Met Hummeltje naar de dokter - dan komen we toch buiten. En misschien toch op weekend, met Hummeltje dan maar in de buggy. Alweer hoop dat het kan. Ik begin dat woord haast te haten, en het is mijn enige houvast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten