Hummeltje groeit

Je zou het haast vergeten, maar tussen het koken en het ziek-zijn en herstellen door, proberen we nog altijd een kleutertje door het leven te gidsen. Het deed dan ook ontzettend veel deugd dat we de voorbije maanden altijd volmondig 'goed' konden antwoorden op de vraag hoe het met Hummeltje gaat. In het tweede kleuterklasje heeft hij al ontzettend veel geleerd. De focus lag op zijn sociale vaardigheden. Leren samenspelen in de speelhoeken.  Afspraken maken en je daaraan houden, maar ook leren omgaan met onverwachte gebeurtenissen. Vertrouwen vinden in zichzelf, klasgenootjes en in ons. Niet verstoord raken als er bezoek is thuis. En meer alledaagse dingen, die voor mij helemaal niet alledaags zijn. Ook wij hebben trouwens, samen met hem, heel veel geleerd. 

Het was voor ons een rustige periode waarin we Hummeltje zagen groeien. Het was hartverwarmend. 

Zo af en toe wordt hij eens terug gekatapulteerd. Na een drukke periode, of na een week ziek zijn. Dan is elke prikkel heel snel teveel, en moeten we zijn onrust proberen voor hem op te vangen. Maar ik heb het gevoel dat deze periodes steeds korter worden. 

Ik kan niet omschrijven hoe ongelooflijk trots en verliefd ik op Hummeltje ben. En dan wil ik soms dat iederéén hem zo graag ziet. Dat iederéén even trots op hem is. Ik zou het van de daken schreeuwen. Maar dat doe ik maar niet. Ik fluister het in zijn oor. En ik streel het door zijn witte haren.