(Never) ending story

Er zit terug een tumor in de lever. 2 cm groot al. Te groot voor die korte tussenperiode sinds de vorige operatie. De dokter maakt zich dus zorgen. Nu opereren, is te gedurfd, omdat men niet kan uitsluiten dat er zich intussen nog vanalles zou verspreiden. Of niet. Daarom willen ze eerst chemo geven. 3 maanden, 6 keer. En daarna - als er dan niets anders zit - een operatie. Mijn behandeling heet nu niet meer 'curatief', maar 'potentieel curatief'. Wat zoveel betekent als 'we zijn er zelf ook niet meer zo zeker van'. Of ook: ' je zal 3 maanden moeten afzien, aftakelen ook, om daarna niet eens zeker te weten of je dan nog beter mag worden of meteen de eindstrijd inzet', maar dit laatste zeggen ze natuurlijk niet.

Voilá, dit hebben we gehad.

Hoe ik me voel? Klote.  Beetgenomen. Verdrietig. Razend. Vol ongeloof. Onrechtvaardig behandeld. Zwak. Het eeuwige kneusje. En wellicht binnenkort ook moe, ziek,  mislukt, een slechte mama, een slechte vrouw,  en ik kan nog wel wat woorden verzinnen die niet voor publicatie vatbaar zijn. 

Ik heb er de pest in. Die chemo, dat kan ik nog wel aan. De onzekerheid veel minder. De neveneffecten, op sociaal vlak dan vooral, nog minder. Want wat moet je nou zeggen? Of wat kan je voor me doen? Ik heb zélf geen flauw idee. Zorgen dat ik een ongeval krijg en geen oneindig lijden moet voelen, of zo - maar dat mag je niet denken. En al zeker niet zeggen.

Ik wil me geen kneusje voelen, en helemaal geen slechte mama. 

'Dat ben ik toch niet?', hoor ik je nu denken. Ach kom. Hoe zou je jezelf voelen als je huilt waar je kindje bijzit? Als je veel te snel boos bent? Als je de helft van de tijd moe en ellendig in de zetel ligt? Als je nauwelijks in staat bent eten te koken? Als je niet mee kan naar de speeltuin? Als je bij een verjaardagsfeestje in de zetel ligt? Want dat zal het allemaal zijn. Dan voel je je écht geen goede mama. En dan bén je dat ook niet.

Ik weet ook helemaal niet wat ik nu zelf kan doen om me weer beter te voelen. Hobby's? Nou, mijn vingers gaan binnenkort tintelen van de chemo, dus gitaar spelen, naaien, knutselen, misschien zelfs typen, zullen wellicht niet zo evident zijn. Genieten van elk moment? inderdaad, dat zal ik doen tussen de diarree, het overgeven, het ellendige gevoel, de woede-buien, de pijn, het hangen in de zetel, het huilen en het-rechtblijven-voor-zoonlief-terwijl-me-dat-eigenlijk-niet-lukt in. 

Was het maar zo eenvoudig. 

En zal ik mijn recente voedingswijze verderzetten? Hou ik mijn talismannen nog langer bij me? Laat ik me begeleiden door artsen die ook de orthomoleculaire geneeskunde bedrijven (want daar geloofde ik wel in). Wie zal ik wel en niet geloven? Wat ga ik wel en niet volgen? En waar ga ik de energie vandaan halen om dit allemaal te doen? 

En hoe ga ik in godsnaam om met het gevoel dat het niet meer goedkomt? Dat dit een verloren strijd is, en dat ik niet aan die aftakeling wil beginnen? Om nog maar te zwijgen van het gebeuren aan de schoolpoort. Niets zeggen, ga ik vervelend vinden. Iets zeggen evenzeer. Het liefst zou ik even onzichtbaar zijn, behalve voor Hummeltje. 

Ending story? Never ending story? Ik ben van beide scenario's even bang. En van de tussenperiode nog meer.