Als de emmer vol is

Er is iets in dit hele traject dat altijd terug komt, namelijk de emmer die moet overlopen. Vol is niet genoeg. Telkens wanneer het goed lijkt te gaan, of wanneer je na een ingreep concrete plannen maakt om naar huis te gaan, steekt er iets de kop op om de vreugde te kelderen.

Eergisteren was namelijk het plan dat vrouwlief gisteren naar huis zou kunnen komen. Ze was echter al een paar dagen kortademig met veel zweten etc. en ze vond (gelukkig) dat ze dat toch best even moest melden. Dat deed ze gisteren en een UZ zou een UZ niet zijn als dan niet meteen een heel arsenaal aan onderzoeken boven wordt gehaald. Op zich positief natuurlijk; ze nemen alles ernstig. Alleen kom je dan direct weer in de angstspiraal terecht. Een longfoto maken…wat gaat daar weer uit komen? Wat als…? De gedachten vertrekken en komen nooit aan.

En ik heb het nog niet over alweer een bloedname. Via aders in de pols, omdat daar aders liggen die rechtstreeks van de longen komen. Zeer pijnlijk. En vrouwlief heeft een aversie tegen pijn opgebouwd. Ze wil het niet meer, ze kan het even niet meer.

Er blijkt vocht op/achter de longen te zitten. Volgens de longarts met 99% zekerheid te verklaren door de ingreep (waarvan ze op voorhand al zeiden dat het niet zonder risico zou zijn omdat er dicht bij het middenrif gesneden moest worden).

De symptomen kunnen in theorie ook wijzen op een embolie. Dus ook dat wordt uitgespit, om het met zekerheid al dan niet te kunnen uitsluiten.

Die onderzoeken gebeuren vandaag. Evenals het weghalen van het vocht in de longen (pleurapunctie heet dat – zoek het maar eens op en stel je gewoon voor dat je dat vandaag moet ondergaan). Maar het is te veel. Onze hoofden stonden op naar huis en herstellen, zonder meer. We hebben gisteren zitten tellen: vrouwlief is al 9 keer opgenomen geweest voor een pijnlijke behandeling of operatie in de buik (chemo direct in en embolisatie van de lever, resectie van stukje darm en gal, leverresectie, RFA van tumoren). Ik laat de 14 dagen opname i.v.m. galblaas ontsteking en de 10 dagen o.w.v. uitputting dan nog achterwege. En het telkens moeten missen van haar gezin en zeker van hummeltje. En het moeten leven met de gedachte dat hummeltje weer eens door jan-en-alleman moet opgevangen worden (gelukkig lukt dat meer en meer door mezelf, maar hulp blijft nodig). En de chemokuren (weet niet meer hoeveel) ook. En dat in een dikke 2 jaar tijd. Doe het maar.

Elke emmer heeft een overloopdruppel, of elke emmer wordt kleiner. Ook die van haar. Van ons.

Als nu vandaag blijkt dat het met het verwijderen van het vocht is opgelost, weet ik ook wel dat we weer verder kunnen. En dan staat er morgen misschien weer een bericht met een heel andere toon op de blog. Maar ook dat illustreert hoe het gaat. Heen en weer geslinger, hoog en laag.

We merken ook dat mensen soms wat laconiek beginnen reageren. “Ah ja? Weer in het ziekenhuis? Komt wel goed he. Groetjes”. En och, dat is menselijk. Men houdt dat niet vol, jarenlang invoelen in miserie, op bezoek blijven komen. En dat bedoel ik niet cynisch, want we merken dat bij onszelf ook tegenover andere mensen.

Maar ondertussen moet vrouwlief het blijven dragen. Het blijven doen. Belachelijk oneerlijk.

Manlief