De tijd van de onrust

Hij is er weer. Die tijd dat ik onrustig heen en weer loop in mijn hoofd, ons huis en eigenlijk overal. Dat ik iedereen benijd die een authentiekere woonst heeft, zich in alle omstandigheden goed weet te kleden of mooie lange, volle haren heeft. Of nog beter, degene die erin slaagt zich daar helemaal niets van aan te trekken. 

En ik weet hoe het komt. Niet omdat we pas in mooie stadjes als Gent en Enkhuizen rondliepen. En ook niet omdat de herfstcollectie in de winkels komt te liggen. Nee, omdat ik volgende week weer halfnaakt in een bed lig, met een snede in mijn buik, overgeleverd aan de goodwill (en hopelijk ook kunde) van chirurgen en verpleegsters. Dat ik niets kan en zoveel wil. Dat ik, vechtend tegen het gebrek aan energie, toch wil proberen om iets te eten dat in mijn hoofd  wat verantwoord lijkt. Dat ik gezond wil zijn, terwijl ik dat dan helemaal niet ben. Dat ik ook niet zal weten of het überhaupt wel allemaal nog zin heeft. Dat ik me ontieglijk schuldig zal voelen tegenover Hummeltje en manlief - die weer eens hemel en aarde zal moeten bewegen om alles draaiende te houden en tegelijk Hummeltje naar zijn nieuwe school moet begeleiden. En dat ik daar dan helemaal niéts aan kan veranderen. En dat dat nog weken zal duren. Of misschien zelfs nooit meer stopt.

Dat maakt dat ik me onzeker voel. Omdat ik weer zo lang niet kan zijn wat ik zou willen zijn. En omdat iedereen rond me dat zoveel meer wél lijkt te kunnen. En omdat ik dan vooral dat zie wat er niét is en wat niét gebeurt. Dan vergeet ik te zien wat er wel nog is. De kadertjes die klaarliggen voor mijn herinneringen-toiletmuur. De schoentjes voor Hummeltje die ik nog net op tijd zal kunnen kopen. Het handtas-opruimmandje à la Marie Kondo. De versgebakken koekjes. Of gewoon de fijne vakantiedagen die we samen doorbrengen. En die er nog wel (hopelijk veel) zullen komen. Maar zie. Dat ene woord is er nu teveel aan. Hopelijk. Ik wil een dikker touw om me aan vast te kunnen houden.