Ik ging vanmiddag Hummeltje halen op school. Hij lachte, oef. Had een leuk knutselwerkje mee en een guitige blik. Ik moest hem niet tot aan de auto dragen als een baby'tje. We praatten niet over school, tenzij heel soms wat over de speeltijden, met schaar-steen-blad en picatchu-verhalen. Klein hapje eten, naar de kinesist, in de auto wat praten over een trip met de trein naar een aquarium en over de uitdrukking 'weet-ik-veel', voor als je je niet meer precies alles herinnert.
En dan plots deze conversatie bij thuiskomst - als een fait-divers:
Hummeltje: 'Mams, ik ga wat opzoeken op google.'
Mams: 'Maar kan jij al wel iets schrijven om op te zoeken?'
Hummeltje: 'Ja hoor, het woordje 'ik'' Heel makkelijk. Gewoon een streepje met een bolletje erop, en dan de letter van ketnet!'
En dus nam Hummeltje onze tablet, opende google, zocht de juiste letters, en zag in 'afbeeldingen' allemaal ik-woordjes verschijnen. Schrijven, dat is niets voor hem, zegt hij. Maar ach, als hij mij zo verrast met, voor hem, een klein fait-divers aan het einde van de avond, dan gaan we daar toch niet om malen?
Ik en is...
BeantwoordenVerwijderenGeweldig hè!