ivf in de supermarkt

Over goedbedoelde woorden en proberen te begrijpen.

'En, komen er bij jullie kindjes?' 'Ja, kindjes zijn heel erg welkom'. 'Oei, gaat het niet zo goed?' 'Tja... ' Mijn lichaam wil niet echt mee, maar hoe zeg je dat? Ik mompel wat over dat het niet wil lukken. Maar gelukkig weten anderen raad: 'Heb je al ivf geprobeerd'?'

Nee, ivf nog niet. Dat we daar niet aan gedacht hebben! Dan maken ze toch gewoon een kindje voor je in het ziekenhuis. Even gaan halen en je bent zo zwanger.  En als dat niet lukt, geen nood. Je moet het gewoon loslaten. Iedereen kent wel een stuk of zoveel koppels bij wie het maar niet wilde lukken, tot ze het, zoveel jaren en ontgoochelingen later, loslieten. Ik ben blij voor hen, écht, maar heb er niets aan. Geen optie voor ons, de spontane weg.  Dus ja, dat loslaten... ik doe dat wel, tussen de afspraken, echo's, spuiten, pogingen, angst voor de toekomst en zwangerschapsaankondigingen door.

Mijn lichaam kickt intussen mee af. Je ziet er niets van, die vijf iui's. Misschien wallen onder mijn ogen (gecamoufleerd onder een bril) en wat meer ronding hier en daar, maar dat zie vooral ik (toch? Wellicht durft niemand er iets over zeggen en dat is maar best). Voelen doe ik het wel. Een paar dagen gaat het goed, dan opeens wat minder, zonder aanleiding. Een vol gepland weekend, dat gaat niet meer. Breekbaar. En bang. Voor wat komen gaat. Of voor wat misschien nooit komt. Voor het gevoel alleen te zijn met ons tweeën, omdat zelfs je beste vrienden het niet kunnen begrijpen. En voor mezelf, omdat mijn verwondering voor het kleine geluk van elke dag, zich af en toe voor mij verstopt.