Manlief en (vooral) ik ergeren ons al enige tijd dood aan onze zelf gefabriceerde dressing-met-veel-te-weinig-ruimte-en-nauwelijks-hangkasten (een samenraapsel van onze oude kleer- en andere kasten). En ergeren is niet leuk, dus we hebben een oplossing gezocht. In de Ikea, dat kon je wel raden. Een dressing-met-voldoende-ruimte-en-wél-veel hangkasten, it will be. De dozen liggen opeengestapeld in de garage, en het puzzelen kan van start gaan zodra schoonbroer-lief er tijd voor heeft. Nu we toch in de Ikea waren, hebben we (heel stiekem, heel voorzichtig) ook een babykleerkastje gekocht. En een commodekastje (zonder commodestukje, daar moeten we nog voor terug). En een kist voor speelgoed. Hebben we dan iets aan te kondigen? Nee hoor. Noem het een impulsieve vreugdeopwelling na ons laatste gesprek pleegzorg, dat in mijn oren positief klonk. En het idee in mijn heel verre achterhoofd dat, als pleegzorg toch nog mis zou gaan, we binnen veel aantal jaren de kastjes toch nodig hebben. Zucht. Als ik dit nu lees, lijk ik wel zot. Een kamertje maken, terwijl je nog niets weet. Terwijl er nog geen kindervreugde in het vooruitzicht is. Mmm ... Voor de logés dan maar?
Hoop doet leven! En waarom niet al kastjes kopen? Je bent niet zot ;-). Probeer er al maar een beetje van te genieten en ik blijf meeduimen dat die kastjes snel gevuld mogen worden met kleertjes en speelgoed!
BeantwoordenVerwijderenLiefs X