De eerste 'dubbele' behandeling is bijna achter de rug. Dinsdag was heftig: eerst port-à-cath plaatsen, nadien interarteriële chemo onder volledige verdoving. Daarna werd ik met een pijnpomp naar de kamer gebracht, waar ik me dus niet zo gek veel meer van herinner. Al bij al viel het mee. De pijnpomp werd niet epiduraal ingebracht, wat ik al een grote opluchting vond, en ook het plaatsen van de katheter had ik me erger voorgesteld. Maar de schade heb ik nadien ingehaald. Woensdag was niet mijn beste dag. En laat dat nu net de dag zijn geweest dat manlief lang op bezoek was. Het moet een moeilijke aanblik voor hem zijn geweest. Heel mijn buik deed pijn en ik kon er geen blijf mee. Ik kronkelde me in ontelbare bochten, maar niets leek te helpen. Zo was het ook nog wat vannacht. Maar gelukkig voelde ik me vanmorgen voor het eerst sinds de ingreep behoorlijk aanwezig. De pijn is er nog, maar kan onderdrukt worden met medicatie. En ik heb voor het eerst terug gegeten. Twee boterhammen zelfs, die redelijk smaakten. Ik ben nog groggy van de medicatie, en slaag er ook niet in deze tekst te herlezen, maar verder voel ik me terug op de wereld. De eerste chemo is verteerd (de interarteriële, lees: ingebracht via de lies rechtstreeks in de lever). De tweede (die nu druppelt) gaat pas vanaf morgen haar effecten geven. Benieuwd wat dat voor mij zal betekenen... Maar dat is voor morgen. Ik ga nu genieten van de foto's op mijn tafeltje. Van de verse bloemetjes en een tijdschrift. En van eens goed gewassen worden, want jeetje, dat is nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten