Deze middag heb ik mijn nieuwe knutselkamer dan maar verkend. Het voelt goed. In het echt ziet het er minder 'koud' uit hoor. De foto is genomen bij (weinig) avondlicht, en geeft niet de juiste sfeer weer. Het nodigt me echt uit om te ontsnappen. Muziek maken, naaien, gewoon zitten en lezen...
Bij het inpakken van mijn ziekenhuispakket, merkte ik dat Ik nog geen leuke toilettas had. Die heb ik dus nog even gemaakt. Bij gebrek aan ervaring en tijd, werd het een turnzak-toilettas. Niet ideaal, maar beter dan niets, toch?
En ja, ondanks mijn afkeer voor toile-cirée (het lukte nooit eerder!) toch een voering van dit plastic spul. 't Was gelukkig een redelijk plooibaar stofje.
Nu zit ik te wachten op hummeltje. Mijn vader gaat hem halen. Hopelijk is hij blij en opgewekt. En hopelijk kan ik hem een klein beetje voorbereiden op wat gaat komen, en kan ik hem toch gerust achterlaten. Ik ga mijn ventjes zo hard missen, al is het maar die paar dagen. Het lijkt alsof ik vandaag mijn 'oude' leven achterlaat, en als ik straks terugben, een nieuwe wereld binnenstap. Maar die kan toch ook mooi zijn, toch?
Het lukt me niet te schrijven, er gaat teveel door me heen. Ik zou nog een schema voor hummeltje moeten maken, zodat hij weet hoe de komende dagen, zonder mams, eruit zullen zien. En zodat hij kan zien dat ik straks weer terug thuis zal zijn. Zodat hij een houvast heeft. Ik heb het altijd maar uitgesteld, omdat het zo confronterend is. Maar nu kan ik niet terug. Nu moet het.
Nu moet het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten