I have a dream

Ook ik heb een droom. Wellicht even onbereikbaar dan deze van de fantastische beroemde voorganger, 50 jaar geleden. Dat ik dat domme K-woord ooit ga kunnen bannen. En al de bijhorende kwaaltjes en kwalen eveneens. En het slechte nieuws dat er zo vaak bij hoort. Ik kreeg vanavond het vreselijk droevige nieuws dat mijn eerste en oh zo lieve en moedige kamergenote zondag is overleden. Ze zat zo vol levenslust. Was zo innemend vriendelijk. Zo optimistisch en zo meelevend. Ze maakte een indruk op me die me niet meer losliet. Het moet plots ongelooflijk snel zijn gegaan, want een tijdje geleden zag ik haar nog stralen. Het is zo droevig. Maar ook heel beangstigend. Het kan ineens heel snel gaan. Het is soms niet te controleren. Wat als dit mij overkomt? Ik durf er niet aan denken... En nog minder aan het verdriet van wie achter blijft. Ze had zo'n lieve vriend. Ik leef met hem mee...

En het was al niet mijn dag. Vanmorgen werd ik even helemaal terug naar af gebracht. Het ging nochtans heel goed gisteren. Te goed, zo blijkt nu. Ik wandelde te ver, of deed iets te veel. Gevolg: gekwetste buikspieren en opnieuw een kwetsuur aan mijn tussenribspier. Lees: ik kan niets meer. Niet rechtstaan, nauwelijks stappen, niet goed liggen, op dit ogenblik zelfs niet praten. Manlief wordt er boos van. Ikzelf vooral moedeloos. Maandag gaat Hummeltje voor het eerst naar school. Het was mijn streefdoel om hem zélf naar daar te brengen en zelf te komen halen. Om een échte mams te zijn. Het zal niet (alleen) lukken. Ik zal hulp nodig hebben. Ik zal niet die mams kunnen zijn die ik wil zijn. Ik baal. Ik ben verdrietig. Maar ik moet weer verder. Misschien gaat het morgen beter.