Knipoog

Het K-woord heeft veel clichés. En er zijn er ook veel van waar. Dat je het woord niet graag uitspreekt bijvoorbeeld, laat staan neerpent. En dat je een grijs-grauwe teint krijgt van de chemo, maar dat zelf niet ziet. Ik zie nu pas dat ik weer roze ben. Moeilijk eten en magerder worden, ook dat. Pijnlijke vingertoppen, aften in de mond, en meer van die kleine dingen. En haaruitval. Gelukkig niet alles, maar mijn al niet weelderige haardos is toch meer dan behoorlijk uitgedund. Ik voel me vaak een oud vrouwtje, zeker nu ik nog steeds wat krom loop door de wonden in mijn buik. Maar er is, zoals altijd, hoop! Ik zag het maandag, toen ik me mooi wou maken voor het verjaardagsfeest van mijn schoonpapa. Voor het eerst sinds maanden durfde ik nog eens mascara boven halen. De laatste keer was dat wat misgelopen, nadat ik ontdekte dat ik maar een paar wimperhaartjes meer over had. Er was meer 'gat' dan wimper. Niet dus de voorbije maandag. Ik had zowaar een hele rij wimpers op elk oog staan, waar ik gewoon net als vroeger een laagje mascara over kon draperen. En ook mijn wenkbrauwen hadden wat opsmuk nodig. Niet bijtekenen deze keer. Nee, wegdoen was de boodschap! Lang geleden dat dat nog nodig was. Op mijn hoofd zie ik nog niet veel verbetering, maar het ziet ernaar uit dat dat er ook aankomt. Ik heb nog een paar weken tot de nieuwe chemokuur begint. Een paar weken om weer meer mezelf te worden.  Wat kijk ik daar naar uit!