Ik droom. Ik droom vaak. 's Nachts en overdag. Over zovele dingen. Zoveel te doen. Soms lijkt het alsof ik het allemaal nu moet doen. Omdat er geen later meer zou zijn. Ik dacht lang dat ik droomde van iets, maar gisteren werden mijn ogen nog eens geopend. Die ene grote liefde die er altijd was. Die nooit verloren zal gaan, maar enkel af en toe in de koelkast belandt. Muziek maken. Folk. Zingen. Maar ik mis die ene vibe. Die vibe die me voortstuwt. Die me weghoudt van altijd dezelfde deuntjes en tokkels. Die zorgt dat ik nieuwe dingen leer. Dat ik vooruit kom. Dan ga ik naar de muziekwinkel en probeer ik nieuwe gitaren uit. Dan kijk ik voor de zoveelste keer naar de box die ik nodig heb om een gitaar en zangmicro in te pluggen. Of mijn piano. Dan bedenk ik dat ik wil kunnen opnemen. Muziek delen om zo een stimulans te krijgen om beter te worden. En dan kom ik thuis en zakt de moed me in de schoenen. Omdat ik niet zie waar te beginnen. Omdat ik dan bergen was zie, een kookpot die me aanstaart, stof en spinnenwebben. Het is zo fijn om dat zelf weer te kunnen doen. Maar toch ook een beetje moeilijk, dat moéten. En dan zie ik ook de zon buiten. En mijn kast met duizenden stofjes. Het blad van mijn kinesist met mijn tai-chi/yoga oefeningen om me rustig te maken. En dan komt er niets van. Droom weer in de kast. Twijfel over wat ik nu écht wil. Ik moet toch eens een keuze gaan maken, en érgens voor gaan. Zo hangen tussen veel zonder iets te doen, dat gaat wegen. Dus ik plan een huiskamerconcert van de folkband die me altijd weer vrolijk maakt. En ik bedenk dat ik die avond zelf ook iets wil spelen. Dat ik daarvoor moet oefenen. Dat het leuk zou zijn om dan een goede pianoklank te hebben. Uit goede boxen. En een zangmicro misschien? En een goede gitaar. En ik droom ... dat ik op een dag een linkje naar mezelf kan maken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten