Over bloemen en muziek en dromen

Wat een heerlijke dagen hebben we achter de rug! Hoewel mijn kinesist beweert dat mijn darmen helemaal onder stress stonden (en ik inderdaad een gespannen buik voelde), vind ik toch dat de chemo zich deze week  behoorlijk koest heeft gehouden. Ideaal om te genieten van het heerlijke lenteweer. En of we dat deden! 

We gingen wandelen met de tractor. Hummeltje is duidelijk geïnfecteerd met het ik-hou-van-bloemen-gen. 

Hij ging dan ook bloemetjes plukken in onze tuin. Ik kreeg ze cadeau met de boodschap: 'gefeliciteerd'. Ik ben niet jarig en heb deze week nauwelijks iets gepresteerd, maar dat doet er niet toe. Hij zei het zo mooi. Net zoals veel, trouwens. Hij maakt weer sprongetjes voorwaarts, en blijft zoveel lachen. Fantastisch toch? 

Omdat ik ideeën blijf verzamelen voor als ik ooit eens terug achter de naaimachine kruip, kocht ik de tweede 'La maison Victor'. Een mooi, maar weliswaar duur, boekje. Ik vind de modelletjes mooi, modern. Doet me wat denken aan de Scandivische eenvoud, en daar hou ik van. En zo blijf ik dromen van mijn zelfgemaakte kleren. (Waarvan er nog steeds niet één is afgewerkt...) 

En dit wilde ik zolang al eens doen... Vandaag kreeg ik de ideale gelegenheid: twee verschillende sokken aandoen. Voor de Werelddownsyndroomdag. Omdat mensen met het downssyndroom de wereld kleurrijk maken. En omdat ze een zonnetje zijn, zelfs op deze druilerige regendag. 

Ik vind het eigenlijk heel leuk. Denk dat ik het gewoon nog eens doe. 

En dan ... last but not least... Woensdagmiddag maakte ik er tijd voor. Een uitje met mijn papa. Naar een winkel vol heerlijke dingen. En één nog heerlijker exemplaar. Van mij nu. Een tweedehandse, maar voor mij lekker nieuwe gitaar. Eentje om mezelf te begeleiden bij het zingen. Hij speelt zo mooi. Lekker vol. En de gebruikssporen vind ik wel iets hebben. Een grote droom wordt een beetje werkelijkheid. Het heeft mijn hele week gekleurd. Bijna net als mijn sokken.