donderdag 19 maart 2015

(Never) ending story

Er zit terug een tumor in de lever. 2 cm groot al. Te groot voor die korte tussenperiode sinds de vorige operatie. De dokter maakt zich dus zorgen. Nu opereren, is te gedurfd, omdat men niet kan uitsluiten dat er zich intussen nog vanalles zou verspreiden. Of niet. Daarom willen ze eerst chemo geven. 3 maanden, 6 keer. En daarna - als er dan niets anders zit - een operatie. Mijn behandeling heet nu niet meer 'curatief', maar 'potentieel curatief'. Wat zoveel betekent als 'we zijn er zelf ook niet meer zo zeker van'. Of ook: ' je zal 3 maanden moeten afzien, aftakelen ook, om daarna niet eens zeker te weten of je dan nog beter mag worden of meteen de eindstrijd inzet', maar dit laatste zeggen ze natuurlijk niet.
Voilá, dit hebben we gehad.
Hoe ik me voel? Klote.  Beetgenomen. Verdrietig. Razend. Vol ongeloof. Onrechtvaardig behandeld. Zwak. Het eeuwige kneusje. En wellicht binnenkort ook moe, ziek,  mislukt, een slechte mama, een slechte vrouw,  en ik kan nog wel wat woorden verzinnen die niet voor publicatie vatbaar zijn. 
Ik heb er de pest in. Die chemo, dat kan ik nog wel aan. De onzekerheid veel minder. De neveneffecten, op sociaal vlak dan vooral, nog minder. Want wat moet je nou zeggen? Of wat kan je voor me doen? Ik heb zélf geen flauw idee. Zorgen dat ik een ongeval krijg en geen oneindig lijden moet voelen, of zo - maar dat mag je niet denken. En al zeker niet zeggen.
Ik wil me geen kneusje voelen, en helemaal geen slechte mama. 
'Dat ben ik toch niet?', hoor ik je nu denken. Ach kom. Hoe zou je jezelf voelen als je huilt waar je kindje bijzit? Als je veel te snel boos bent? Als je de helft van de tijd moe en ellendig in de zetel ligt? Als je nauwelijks in staat bent eten te koken? Als je niet mee kan naar de speeltuin? Als je bij een verjaardagsfeestje in de zetel ligt? Want dat zal het allemaal zijn. Dan voel je je écht geen goede mama. En dan bén je dat ook niet.
Ik weet ook helemaal niet wat ik nu zelf kan doen om me weer beter te voelen. Hobby's? Nou, mijn vingers gaan binnenkort tintelen van de chemo, dus gitaar spelen, naaien, knutselen, misschien zelfs typen, zullen wellicht niet zo evident zijn. Genieten van elk moment? inderdaad, dat zal ik doen tussen de diarree, het overgeven, het ellendige gevoel, de woede-buien, de pijn, het hangen in de zetel, het huilen en het-rechtblijven-voor-zoonlief-terwijl-me-dat-eigenlijk-niet-lukt in. 
Was het maar zo eenvoudig. 
En zal ik mijn recente voedingswijze verderzetten? Hou ik mijn talismannen nog langer bij me? Laat ik me begeleiden door artsen die ook de orthomoleculaire geneeskunde bedrijven (want daar geloofde ik wel in). Wie zal ik wel en niet geloven? Wat ga ik wel en niet volgen? En waar ga ik de energie vandaan halen om dit allemaal te doen? 
En hoe ga ik in godsnaam om met het gevoel dat het niet meer goedkomt? Dat dit een verloren strijd is, en dat ik niet aan die aftakeling wil beginnen? Om nog maar te zwijgen van het gebeuren aan de schoolpoort. Niets zeggen, ga ik vervelend vinden. Iets zeggen evenzeer. Het liefst zou ik even onzichtbaar zijn, behalve voor Hummeltje. 
Ending story? Never ending story? Ik ben van beide scenario's even bang. En van de tussenperiode nog meer. 

12 opmerkingen:

  1. Lieve Saartje.... dikke knuffel van mij voor jou xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach gatver de gatver, wat een ellendige tegenslag voor jou! Natuurlijk ben je dat alles wat je beschrijft. Verlies de hoop niet meid, wees gewoon jezelf, je lijf zal z'n best doen, de artsen ook, jij kunt niet meer dan het uitzitten dank ik zo. Heel veel sterkte de komende tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve saartje hou vol.het zal moeilijk worden maar hou vol voor dat lief klein hummeltje.hopelijk bekijk je het morgen terug wat positiever dikke dikke kussen en knuffel xxxxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Saartje, er was een tijd, zo'n 30 á 40 jaar geleden, waarin ouders nog onfeilbaar leken voor hun kinderen. Nooit een traan, nooit een moment van zwakte. Goddank is dat vandaag niet meer zo, kan je vandaag ook als ouder jezelf zijn en je emoties delen. Makkelijk is het niet om met emoties om te gaan, noch voor jezelf, noch voor je omgeving. Maar is mens-zijn vandaag niet bovenal: de uitdaging aangaan om oprecht te leven? Vecht je strijd, voel je emoties, durf ze delen met je omgeving en onderschat de veerkracht van je kind niet. Jullie zijn er voor elkaar. Ik wens jullie veel liefde op elk moment van de dag en de nacht, Saartje. xx, cp

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Vechten, doorgaan, opstaan, genieten van de mooie dingen, de zon, hummeltje, hum-mvo-meltje,... Ik weet het het is makkelijker gezegd dan gedaan. En neen, wij zijn niet sterker en zouden ook niet weten hoe en waar je telkens de moed kan vinden, maar je hebt geen keuze. Veel, veel sterkte en laat ajb snel dat 'slechte mama' gevoel vallen... Zij weten heus wel dat je voor hen vecht en ze zijn daar trots op. Wij ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh, gatver..... Dit is zo oneerlijk!
    Maar je intentie om mama te zijn, blijft sterk als een huis. En dat voelt hij ook... Je mag ook niet wegsteken dat je je slecht voelt, want dat is wat en hoe je nu bent...
    Mooier dan Carl-Philip kan ik het niet verwoorden...
    Veel liefs...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve, lieve Sara, dit is inderdaad zo oneerlijk! Jij met al je levenslust, kracht, positieve ingesteldheid, geweldig karakter bent wél een fantastische mama, vrouw, vriendin...! Het liefst zou ik je nu een dikke warme knuffel komen geven, en daarmee je een nieuwe lente geven... Wij blijven je uiteraard steunen, met z'n allen. Het is misschien op dit moment een schamele troost maar weet dat we blijven met je mee vechten. En weet dat we er steeds zijn voor jou, Mark en hummeltje: een luisterend oor, een babbel, ... in goede en ook in minder goede dagen. Héél véél moed en sterkte! XXX Leen, familie en vrienden

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh Saar, wat vind ik dit vreselijk. Wat hard. Ik zou je een knuffel willen geven en samen met je hopen dat alles goedkomt. Blijf gewoon jezelf zijn met je zeldzame ups en vele downs, je omgeving begrijpt het wel. Je Hummeltje ook.
    Alle liefs! xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oei, schrijf ik zo vaak over de slechte periodes?

      Verwijderen
    2. Néééé, helemaal niet! Ik bedoel alleen dat je, als er een periode zou komen waarin er meer downs dan ups zijn, je je daar helemaal niet schuldig over hoeft te voelen. Ik ervaar jouw schrijfsels als sterk en moedig en heel vaak positief, maar zeuren mag zeker ook hoor! Sorry...

      Verwijderen
  9. Ik denk meer dat ze bedoelt dat je veel voor je kiezen krijgt!

    Fijn dat je je vandaag ieg iets beter hebt gevoeld, hopelijk meer van dat voor jou :)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik denk meer dat ze bedoelt dat je veel voor je kiezen krijgt!

    Fijn dat je je vandaag ieg iets beter hebt gevoeld, hopelijk meer van dat voor jou :)

    BeantwoordenVerwijderen