Het werd dan toch lente vandaag. Ik heb de hele dag 'gerust' achter de naaimachine. Met dank aan een vriendin die de kriebel met me wilde delen. Resultaat: het cadeautje dat ik absoluut tegen morgen nog wilde afwerken: een opvouwbare boodschappentas à la 'Zo Geknipt'. Het was niet helemaal zo geknipt, maar, patroon tekenen en knippen niet mee gerekend, toch op een korte namiddag gemaakt. Stofjes zijn uit de oude doos. Knoopjes ook.
Lente, dat betekent ook de tuin (laten) verwennen (met dank aan broer van manlief). Gras maaien, gras sproeien en dus de eerste waterpret.
Lente is ook de kruidentuin (of wat ervan over is gebleven) water geven. Gieter vullen ('klein beetje water' - lees, anders wordt de gieter te zwaar en kan ik 'm niet meer dragen, met gigantische frustratie tot gevolg).
En gieten maar, in, naast onder, over de bak, mezelf, mijn schoenen.
En wat dacht je van samen onkruid wieden? Onkruid en zand, en zand en zand en zand. Of op zijn Hummeltjes: 'Meeeee èèlpeeen!'.
Ik mocht deze prachtige lentebeelden gadeslaan. Met fototoestel in de hand en glimlach rond mijn (ssshhhht puisten-) mond. En met trots en veel liefde. En met vertedering.
's Avonds met lieve manlief nog genoten van een uitje in een oergezellig mini restaurantje, waar ik de (weelderige) overschot vriendelijk aangeboden kreeg in een meeneemschaaltje. Geluk kan zo eenvoudig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten