We zijn weer op de goede weg. Ik voel energie in mijn lichaam (meestal als ik zo'n twee uur wakker ben en de ochtendstijfheid in mijn middenrifspieren is verdwenen), en ik kan gewone dingen doen. Autorijden lukt nog niet zo goed, dus ik blijf een beetje afhankelijk van chauffeurende vrienden en vriendinnen, maar dat neem ik er graag bij. Net als het gezelschap dan natuurlijk. Soms word ik wel eens wakker met de weemoed naar opstaan zonder pijn en met tonnen energie en een werktas die op me wacht. In plaats van pillendoosjes te moeten vullen zoals vanmorgen.
En dan mag ik dat even voelen. Maar het is hoogtijd om terug plannen te maken. Gisteren heb ik alvast veel gedaan: cadeautje gekocht voor neefje-lief die zaterdag zijn communie doet. Na er zoveel over gehoord te hebben met een vriendin de action bezocht. Namiddag koffie gaan leuteren (lees fruitsap drinken) bij een kersverse mama-buurvrouw. En 's avonds was ik paraat tijdens het plaatselijke kvlv lentefeest. Weliswaar in jeans en dus niet opgemaakt zoals de meesten, omdat het omkleden net teveel energie van me vergt. Vandaag zit gisteren nog wat stijf in mijn rug en benen, dus het wordt een me-time dag. Dat betekent: lekker liggen in de zetel tot het ochtendstijf volledig is verdwenen en een zo ruim mogelijk ontbijt achter de kiezen zit (er staat fruitpap op het menu). Daarna een heet badje nemen en me wél mooi opmaken. En dan de knutselkamer benutten. Het cadeautje voor neefje-lief tot een mooi en verrassend cadeautje inpakken. Het patroontje klaarmaken en knippen voor het t-shirt van Hummeltje. En een paar kleine presentjes maken voor vrienden en familie. Of toch eraan beginnen.
Maar eerst moet ik jullie nog de beloofde blik gunnen in onze nieuwe living. De sfeer komt niet helemaal tot zijn recht op de foto. Maar je moet je een oma hoekje voorstellen. Een hoekje waar je door omarmd wordt, wanneer je er gaat zitten. Kleuren die naar je lachen als je binnenkomt en die de hele kamer een andere aanblik geven. 't Is duidelijk: ik hou ervan! Dit was een super goede zet, vind ik zelf. Ik kan het iedereen aanbevelen :-).
een blik op onze tv-hoek. Tegen het gedeelte rechts van de deur komen de aardbei-yoghurt-roze fotokadertjes met foto's. We gaan ze wat minder strak ophangen dan voorheen, om de gezelligheid te bewaren.
ter herinnering 1: detail van het behangpapier
ter herinnering 2: de andere kant van de living (in een opgeruimde en haast nooit voorkomende staat). De zwarte zetel is inmiddels vervangen door een rode schommelstoel met kussens met een oma-motief.
Pfff ... dit had een positief bericht moeten zijn, waarin ik me weer bijeen zou pakken en kunnen genieten van nieuwe creaties. Maar het lukt me niet vandaag. Het niet goed kunnen eten, de buikkrampen, het eist zijn tol. Ik ben moe, een beetje moedeloos ook. Volgende week opnieuw chemo, en ik raak er maar niet bovenop. Zo ga ik toch oneindig verzwakken? Mijn huisdokter blijkt ook in verlof en ik durf geen andere bellen. Zucht ... Heeft iemand wat zon voor me? Een rommelmarkt? Een stoffenwinkeltje? Een goede maag ook? Wat kilo's extra? Dat vind ik misschien nog het ergste. Door de restanten van de uitslag in mijn gezicht, en door het verlies van veel te veel kilo's, wordt het precies zichtbaar. Alsof het dan pas écht is. En dat wil ik zo heel erg niét!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten