Gisteren moest ik de derde kuur chemo gaan opsouperen. Dat duurt bijna 8 uur. Onnodig om te zeggen dat de dag dan lang is, en de tijd vaak kruipt. Maar gisteren kreeg ik zomaar ineens een leuke verrassing. Eerst bracht een vriendin alweer een heerlijke en verantwoorde lunch mét dessert als alternatief voor het ziekenhuiseten. En gezelschap, ook niet onbelangrijk.
Wat later (of was het eerder?) ontving ik twee foto's van onze kleine man. Met een grote mijlpaal. En tussen de groter wordende mottigheid plots een mega glimlach van mams.
 |
| Kijk mams! Twee tandjes staan helemaal los! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten