Klinkt er nu in meerdere huiskamers de doordringende stem van Zjef Vanuytsel door de boxen? Hij is een stukje jeugd. Hij wekte mijn puberbrein als het te zwartgallig zat te wezen en deed me geloven dat de wereld wél mooi was. Daarvoor had hij niet meer dan een zotte morgen nodig. En hoewel ik nooit een kater heb gehad, denk ik dat ik een beetje kan voelen hoe het voelt. Geen mens die het ooit beter beschreef dan hij.
En ik herinner me het concert - was het in 2007? - in ons plaatselijk cultureel centrum. Ik had het gevoel dat een soort van mijn eigen opa voor me stond. Zo beminnelijk was hij. Met af en toe de tekst in zijn hand - hij kwam daar mee weg. Voortdurend had ik zin om hem vast te nemen en mijn hoofd tegen zijn buik te leggen. Zijn stem was een deken.
Zjef Vanuytsel, bedankt! Je hebt mijn jeugd gekleurd. Het ga je goed hierboven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten