Geen wandeling in het park

Nee, het is geen wandeling in het park, zoals de Engelsen zo mooi zeggen als ze bedoelen dat iets niet simpel is. Sinds enkele dagen is de narcose uitgewerkt en realiseert haar lichaam zich ten volle dat er serieuze “werken” zijn gebeurd…waarbij de ongemakken zich ook ongebreideld manifesteren. 

De wasbeurten zijn pijnlijk, zeker wanneer ze de beschermende en ruim 20 cm lange wondfolie van haar buiken trekken. Ze moet ademhalingsoefeningen doen omdat ze blijkbaar niet altijd genoeg zuurstof binnen krijgt. Eergisteren heeft ze al heel even naast haar bed gestaan en 1 stapje gezet, daarna snel terug plat. Gisteren lukte dat dan weer niet wegens geen adem.

Misschien is het ellendigste nog wel de verveling en het traag voorbij tikken van de tijd. Ze heeft geen “eetmomenten” of andere onderbrekingen van de dag. Alleen maar liggen, met af en toe de rug iets rechter of met voorzichtige beenoefeningen om het bloed goed stromend te houden. Zo duren de dagen lang natuurlijk, temeer omdat ze veel (of langdurig) bezoek nog niet kan verdragen. A ja, en er is daar ook geen airco of zo.
Klagen doet ze niet, doen we niet. Maar als deze blog ietwat wil weergeven hoe het loopt, moeten we de lastige kantjes ook vermelden, niet waar?

Gelukkig zijn er ook tekenen van herstel:

• gisteren werden al 2 sondes (waaronder de maagsonde) verwijderd
• gisteren heeft ze al 1 glaasje water gedronken!
• gisteren heeft ze al ietsje minder morfine geconsumeerd d.m.v. de pijnpomp

Het komt dus wel in orde, elke dag iets meer. Een echte wandeling in het park is slechts een kwestie van tijd.

Manlief

(lalala)