Overal zon

Er is veel gebeurd. Of eigenlijk maar één groot ding dat de deuren naar meer heeft opengezet. Het begon dinsdagmiddag, de dag na de grote bespreking van mijn 'case'. Maar we gaan even terug naar begin april. Een week nadat de nachtmerrie begon. Ons bezoek bij de prof in Leuven. Het verhaal van een beetje hoop. Hoop dat de chemo, die ik zeker moest krijgen, haar werk zou doen. Hoop dat er misschien ooit een operatie mogelijk zou zijn, als de letsels voldoende zouden krimpen. En als de krak van een leverchirurg het zou zien zitten om ze weg te snijden. En als ik sterk genoeg zou zijn om zo'n operatie te ondergaan. We durfden bijna zo ver niet kijken. Ergens in mijn verre achterhoofd stond augustus geschreven. Als als als. Maar dus. Dinsdag 2 juli. Het verdict na de CT-scan en de MRI-scan (een vreselijk gebeuren, vond ik overigens, die MRI. Wat een lawaai zeg!). Een jonge dokteres naast mijn bed. Ik terug in het ziekenhuis, zonder baxters, zonder 'patient pal' (die mij de voorbije weken altijd trouw had gevolgd met al mijn zakjes), me afvragend wat ik daar deed, maar tegelijk op van de zenuwen. Ze zei iets over een operatie. Over wegsnijden in de lever. Ik begreep het niet goed. Ze herhaalde het. Ze zei iets over heel goed nieuws. En toen begon het door te dringen. Yes yes yes yes yes yes!!! Ik kan geopereerd worden! Nu al! Een kans op genezing! Maar er kwam meer. De galblaasontsteking is bedwongen. En het letsel in mijn darm is zodanig klein dat ik mijn vezelarm dieet af en toe mag vergeten. En ik mocht ook een beetje chocolade eten, wat ik natuurlijk meteen heb gedaan. En ik mocht naar huis woensdag. En daar begon de pret. Naar huis. Zonder pijn. Zonder behandeling. Met goed nieuws en een pak goede moed. Met alleen nog wat haaruitval, maar gelukkig ook een goede kapper. Dat werd meteen mijn eerste uitstap (na een uitgebreid weerzien van mijn ventjes natuurlijk): de kapper. Volgende afspraak: de gewone dagelijkse boodschappen en de bloemenwinkel. Ik heb nooit geweten dat dat zo fijn kan zijn. Een ijsje eten met vrienden en het vriendje van Hummeltje.  En dan zijn nog de speeltuin gevolgd, en onze eigen tuin, en het zwembadje van Hummeltje. Een zoveelste hoogtepunt tijdens de zomerse avond in het Rivierenhof op de tonen van Rufus Wainwright (we vergeten gewoon het voorprogramma, dat erbarmelijk was, maar gelukkig snel van de kaart werd geveegd door Rufus). U niet bekend? Denk even aan de soundtrack van Moulin Rouge en je komt in de sfeer. En vandaag hebben we met ons drietjes nog even van de zon en het driejarige enthousiasme geprofiteerd in het naburig natuurgebied. Ik heb nog snel de start gemaakt van de herinrichting van mijn verplaatste knutselkamer (de vorige moest plaats ruimen voor de hoogstnoodzakelijke bureau van manlief). En morgen ga ik snuisteren in kringloopwinkels om het vervolg hieraan te breien. Tot ik telefoon zal krijgen, die me zal zeggen of ik meteen geopereerd word (en dus enkele weken weer buiten strijd zal zijn), of eerst nog een chemootje tussendoor moet nemen. Maar dat vergeten we nog heel even en we genieten gewoon nog van de voorbije en - hopelijk - komende dagen... 

Oef!

vriendjes

vriendjes worden met de tent, in een nieuwe zomerpyjama

Casper en Lisa kijken... de aflevering met het monster ...

speelgoed wassen in het zwembadje. Wie goed kijkt ziet Hummeltje die een vrachtwagen lanceert

huizen bouwen

                                                   

wachten op Rufus op de tonen van een niet zo vrolijk voorprogramma

genieten in het natuurpark