Kneepjes in mijn ribben

Nog twee dagen. Twee dagen alles geven. Genieten. Van dingen die ik vroeger al gewoontjes begon te vinden, maar waar ik nu de waarde weer van terugvind. Een soort genieten ook dat ik niet kende. Van het topje van je neus tot in je kleine teen. Het lukte goed de voorbije dagen. Maar vandaag kwam de angst naar me toe gekropen. Sluipend. Een beetje geniepig, met kleine kneepjes in mijn ribben en als een spookje in mijn nachtelijke dromen. Ik weet dat ik blij moet zijn dat de dag er zal komen, maar dat maakt me niet minder bang. Bang, en eigenlijk vooral weemoedig. Ik kan eindelijk weer echt léven, en nu moet ik weer terug naar af. En ik weet hoe 'af' het zal zijn. Ik weet ook niet hoe lang. Ik zou dat aan de prof kunnen vragen, maar misschien wil ik het ook gewoon niet weten. Misschien is de angst voor het onbekende net iets minder akelig? Ik laat het dus maar zo. En ik probeer de kleine kneepjes te negeren. Me te storten op het genieten. In de grote waterplas met zand en speeltjes en Hummeltje, manlief, broertje van Hummeltje en zijn gezin lukte het aardig. Zo goed dat ik zelfs de pijn, die me de laatste dagen toch weer verveelt, vergat. Zo goed dat ik geen tijd en zin had om foto's te maken. Zo goed dat ik geen zin heb om het in woorden weer te geven. Het is te mooi geweest. Hopelijk zo goed ook morgen. Ik laat het even gewoon zijn. En hopelijk ben ik hier snel weer. Tot dan zullen jullie het met nieuwtjes van manlief moeten doen. Het ga jullie goed! En het ga hopelijk mezelf ook goed. Ik groet u allen vol moed. Maar nu nog even niet.