Lichtjes bergop

De Nederlandse  taal is soms toch niet duidelijk. Als we zeggen dat we voor een spreekwoordelijke berg staan, bedoelen we dat we tegen  een grote en moeilijke opdracht aan kijken. Wanneer echter iets begint te lukken of goed te komen, zeggen we dat het bergop gaat? En bergaf fietsen is toch ook  gemakkelijker? Soit.

De nacht van vrijdag op zaterdag was eindelijk nog eens een nacht zonder overgeven voor vrouwlief. Gisteren heeft ze dan 2 beschuiten kunnen eten en die bleven netjes binnen! Qua mobiliteit wint ze ook: ze kan sinds gisteren zelf van haar bed  in de zetel kruipen of naar het toilet wandelen. Ze is ook verlost van 1 van de 3 resterende wond drainage slangetjes. De andere 2 zouden in de komende dagen verdwijnen.

Stel je nog niet te veel voor van dat “wandelen”. Recht  zitten in bed, benen er uit krijgen, alle buisjes ordenen, recht komen en voetje per voetje geconcentreerd opheffen en vooruit komen.  De 2 stappen naar de zetel volstaan om de zetel echt nodig te hebben om te rusten. Praten is ook vermoeiend en gebeurt dan ook heel weinig…wie vrouwlief kent, weet dat het dan serieus is.

Ze is toch wel zeer verzwakt na de week afzien en haar lichaam heeft alle reserves moeten aanspreken om te vechten tegen de wonden. Reserves, want van alleen wat vocht via baxters komen de voedingsstoffen natuurlijk niet binnen.

Maar het belangrijkste is dat haar maag  terug begint te functioneren. Samen met het bewegen moet dat nu toch sneller naar herstel  en aansterken leiden. En sneller mag het gaan, want ik hoef je niet uit te leggen dat ze het meer dan beu is in dat ziekenhuis. En dat ze naar huis wil om rust te hebben, om hummeltje te zien(!), om bij haar omabehang te zitten, om gewoon thuis te zijn.

Toch is het daar nog te vroeg  voor, misschien tegen het einde van de week?

Manlief

(brr)