op zoek naar licht

Het is vreemd, maar het is niet de behandeling - die (hopelijk) weer in het vooruitzicht ligt - die me nu het meest verdrietig maakt. Het is de zoektocht naar mijn waarde. Hoe kan ik nog als 'vol' aanzien worden? Ik had zo graag op een trouwfeest gestaan als een sterke vrouw. Ik, die de kloteziekte kan overwinnen. Ik, die me niet heb laten klein krijgen. En wie ben ik nu? Het zieke kneusje. Die niet meer werkt. Die nauwelijks een huishouden kan runnen (kon ik overigens voordien ook niet hoor). Die af en toe wat knutselt om bezig te blijven. Die probeert zo lief mogelijk tegen manlief en Hummeltje te zijn, maar ook daar soms de duimen moet leggen voor de frustatie. Die wél geniet van al de leuke dingen die het leven biedt. Maar het gevoel heeft dat ze voor andere mensen alleen maar 'de zieke' is... 
Bij deze dus een oproep. Ik praat ook graag gewoon over ons Hummeltje. Over mijn man. Over de dingen die we doen. Over plannen. Over reizen. Ik luister ook graag naar de verhalen van jullie. De grappige en minder grappige. Jullie problemen - al denken jullie altijd dat die verdwijnen bij de mijne. Niét dus! Ik ben nog altijd wie ik ben, en ik ben van plan die overwinning nog te halen. Met wat vertraging, maar ach. Dus laat me zijn. Laat me léven. En probeer te zien - wat die populaire nva-politicus ook durft beweren - dat een jonge vrouw die niet werkt, ook een zinvol leven kan hebben. Toch?