De ene scan is de andere niet.

Het leek allemaal prima te gaan, zelfs het drinken voor de CT-scan. Heel 'dun' water dat naar niets smaakt en toch niet te drinken is. Maar het vlotte goed. Na de scan at ik nog iets en dan vertrok ik met papa naar de wachtruimte voor de MRI. Ik voelde een zachte druk in mijn keel/bovenste luchtwegen. Niets ergs, dacht ik, maar ik meldde het toch even. Ietsje later werd ik rood. De druk vergrootte. Ik werd op een bedje gelegd. Niet veel later gingen mijn ogen heel erg pikken, en leek het of mijn hart uit mijn lichaam wilde ontsnappen. Dokters van de spoedafdeling werden erbij gehaald en ik werd meteen van zuurstof en medicatie voorzien . Het ging vervolgens wat op en af, maar het beterde uiteindelijk toch snel. Een allergische reactie op de contraststof. Uitgeput moest ik nog een aantal uren op de spoedafdeling verblijven, en dan mocht ik het ziekenhuis verlaten. De MRI scan is er natuurlijk niet meer van gekomen. 

Nu, de volgende ochtend, voel ik me heel erg moe, leeg, en toch ook nog wat warm. Een vreemd gevoel. Nu maar hopen dat dit avontuur geen voorbode was voor wat volgende week komen gaat. De uitslagen ...