Snijdende spanning. Het zou een album van Suske en Wiske kunnen zijn. Helaas niet. Het is realiteit. En was het nu voor een examen, dan zou de wetenschap dat de spanning morgenmiddag weg zal zijn, nu al helend kunnen werken. Maar dat weten we niet. Want misschien maakt de spanning plaats voor een ander soort spanning. Of voor verdriet. Misschien - hopelijk - ook niet. Dan is er wel die opluchting waar ik zo naar hunker.
Ik ben dan maar obsessief op zeteltocht gegaan de laatste dagen. Meubelzaken en het internet heb ik afgeschuimd, tot laat in de avond. Onze living bekijk ik met arendsogen, hopend op een nieuwe creatieve ingeving. Die kleine plek groter doen lijken, dat is het opzet. En tegelijk een heerlijke gezins-plof-zetel creëren. Zo eentje waar je niet stijf met een drankje gaat inzitten. Nee. Je ploft erin. Blijft liggen zoals je bent neergekomen. Met Hummeltje naast, op, over je. Misschien een boekje in de hand. Of niet. Wil je drinken, dan moet je eerst recht kruipen. Zo een zetel.
Kon ik er maar heerlijk opgelucht in neerploffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten