Ik zou zo graag ...

... gewoon terug gewoon zijn. Een gezin zijn. Mama zijn. Vrouw zijn. De dag beginnen zonder te denken aan de komende periode. Zonder te denken dat het ene of het andere misschien wel eens het laatste zou kunnen zijn. Zonder te proberen het beste voor mijn lichaam te doen. Zonder ons huis eens helemaal in orde te willen krijgen - voor moest ik het ooit moeten achterlaten - dan is het tenminste zoals ik het droom. Zonder tegelijk blij en verdrietig te zijn wanneer Hummeltje ontwapenend is. Zonder er extra goed uit te willen zien - (want kijk!, ik kan er goed uitzien, ondanks ...) Zonder een stroom van jaloezie te voelen bij het zien van gewone gezinnen (en die zie je oh zo veel).

Maar het zal niet voor heel binnenkort zijn. Er komt weer een periode van onrust aan. De scans toonden weer twee plekjes in de lever. Ze zijn klein. Ze zijn volgens de prof ook operabel (maar dat geloof ik pas helemaal als de chirurg het heeft bevestigd). Ze verkleinen mijn kansen op volledig herstel niet - volgens dezelfde prof, die in elke situatie charmant en geruststellend weet te blijven. Maar ze zijn er. En ik wil ze niet.

Ik vond het vanmiddag een opluchting (want niét het doemscenario dat ik vaak voor me zie). Maar nu helemaal niet meer. Nu baal ik. 

Ik wil gewoon gewoon kunnen zijn.

In een poging hiertoe, deden we het volgende: 

spelen met de nieuwe smartmax (een beetje reclame mag?)

spelen met zijn eerste auto op afstandsbediening
(Gezien hij de bij de vorige de 'draad' had doorgeknipt,
nu maar een échte afstandsbediening gekocht.
Project voor mams: kussens tegen de bumpers voorzien

poseren op de (inmiddels niet meer zo nieuwe) kinderstoel

gekke foto's maken van mams

gek doen met mams:
al dansend opruimen op de luide tonen van Pharrell Williams 'happy'