dat mijn foto's het voorbije jaar erg donker waren. Dat is toeval en heeft wellicht niets met de nare gebeurtenissen te maken. Omdat ik gewoonlijk pas 's avonds tijd maak voor de blog, en ik mijn foto's daardoor bij avondlicht maak. En omdat ik ook geen fotograaf ben. Zelfs geen amateur. Het stoort me wel, dus ga ik proberen wat meer licht in de blog te brengen. Ook in ons huis. Er staat teveel. Teveel kleur. En al hou ik van kleur, ik heb ook rust nodig. Het wordt dus een evenwichtsoefening. Traag maar gestaag.
Het licht en de rust van onze traphal maakt me altijd blij. Er komt zo'n zachte gloed langs de ronding naar beneden.
Ik merkte ook dat mijn teksten veel aan woordenschat hebben ingeboet. Net zoals ikzelf. Chemo zet een slot op je brein. Heel vaak weet ik precies welk woord ik wil gebruiken, maar ik krijg het niet gezegd of opgeschreven. Alsof ik het deurtje naar het woord niet open krijg, maar ik wel door een raam de letters kan zien. Ik word er soms verdrietig van, want ik hou van mooie taal. Dus ik hoop dat de sleutel eens terug op mijn pad komt. En tot dan blijf ik die hersentjes trainen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten