Herstellen mocht ik 1,5 dag doen in het ziekenhuis. Wellicht ook langer, maar gezien alles prima verliep, ik geen pijn had (zelfs geen gebruik maakte van de pijnpomp) en ik thuis 2 lieve ventjes heb die ik eens niet te lang wilde missen, was het ziekenhuisverblijf kort. Kort en - het klinkt misschien vreemd - best wel aangenaam. Ik ontwaakte meteen uit de narcose en kon zelfs in de recovery manlief al bellen. En zo'n 4 uur na het ontwaken, was ik al present als toeschouwer op het kerstconcert. Wat een ongelooflijk mooi initiatief van UZ Leuven! En zoveel vrijwilligers! Ze hadden zich perfect georganiseerd om wandelende mensen, patiënten in rolstoel en in bed naar de ontvangsthal te brengen. Gezien mijn recente narcosestatus, verkoos ik mijn bed. Prachtig om zo te kunnen herstellen, toch?
Thuis gaat het jammer genoeg wat minder vlot. Sinds donderdagavond sloeg de pijn toe. Een pijn die ik me herinner van in het aller aller begin. Alleen al daarom is het gevoel vreselijk. Ook een soort 'voos' gevoel. Niet écht misselijk, maar ik kan ook niet zeggen dat ik met volle goesting eet. Eerder omdat het moet, of zo. Rondstappen gaat redelijk. Tenminste voor even, want daarna krijg ik flanellen benen. Zitten gaat heel even. Liggen nauwelijks. En dat is niet bevorderlijk voor mijn nachtrust. Maar goed. Dit komt allemaal goed. Ik ben heel snel thuis (te snel?), en heb deze fase de vorige keren in het ziekenhuis doorgemaakt. Perfect normaal wellicht, en ik zal mezelf moeten blijven verplichten om rustig te blijven. Voor iemand die een lading cadeautjes op een originele manier wil inpakken, is dat niet zo eenvoudig. Maar ik doe mijn best. Ik wil namelijk van de feestdagen en de vakantie kunnen genieten. Want ... als alles goed gaat, ben ik 'vrij' tot ergens in maart! Yes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten