woensdag 17 december 2014

En nóg een keer...

Hier zit ik dan weer in het haast vertrouwde kamertje. Op een dienst waar ik eerder lag, voor (nog) minder prettige dingen. En ik voel me ook niet zo prettig.  Ook wel een beetje verdwaasd. Kan aan de bergen snot in mijn sinussen liggen. Ik wist niet dat een sinusitis zoveel pijn kon doen, tot aan mijn tanden toe!  Een beetje slaap morgen zal me goed doen, LOL.
Ik ben ook alle huiselijke dingen vergeten, die ik anders bij een opname altijd bij me heb. Foto’s van mijn mannen, voor tegen de lege muur tegenover me. Een dekentje dat thuis op de zetel ligt, met vrolijke kleurtjes en een gezellig gebreid patroon. En pantoffels. Liefst van die echt slof-pantoffels die groter zijn dan mezelf.  Nadat ik deze vaststellingen deed, en ik best wat beteuterd was – om van mijn dreigend bijgeloof nog maar te zwijgen – mocht ik van de verpleegster ook nog op de weegschaal staan. Ook dat was geen voltreffer, of het moeten kilo’s snot zijn in mijn hoofd. Zou nog kunnen…
Ach … Ik probeer maar te denken dat ik snel weer thuis ben. En dat ik deze opname dan ook weer even snel vergeet. Maar er lijkt zo iets anders te zijn. Iets dat me angst inboezemt. Alsof ik het niet in de hand heb – en dat heb ik ook niet natuurlijk. 
Het begon vanmiddag al, toen een journalist me vroeg hoe ik sta tegenover zieke, twitterende BV’s. Wat moet ik daar nou over zeggen? Ik vind dat nobel, absoluut. Maar mij helpt het niet. Omdat ik zelden over hun angst lees. Omdat hun situatie wordt voorgesteld alsof ze haast zekerheid hebben dat het goed komt. Ik kan me daar niet mee vereenzelvigen, en er ook niet echt moed uit putten.  Maar dan kom ik over alsof ik verdriet ga vergelijken.  Behandelingen vergelijken, en dat is niet zo. Elke mens heeft zijn/haar eigen verdriet, angst, blijheid. En niemand kan dat vergelijken. En nog minder afwegen.  Ik word op de proef gesteld na deze vaststelling. Het plotse afscheid van een kennis gisteren. Het verdriet dat in die familie achterblijft. Ik , die er net te ver vanaf sta om zinvol te kunnen zijn. Ik kan er geen weg mee. Of vrienden met een zoveelste miskraam, maar ook evenveel kinderen. En het lege gevoel dat ze toch nog hebben en  dat ik moeilijk kan plaatsen. 
Ik probeer mijn eigen les toe te passen. Ik probeer tevreden te zijn met wat ik heb. Een schat van een gezin. Een grote lieve vriendenkring en familie. Betrokkenheid uit onverwachte hoek.  Een kleine ingreep die misschien wel een oplossing biedt. Misschien een Kerstmis en Nieuwjaar thuis.

Misschien. Die misschien is er vandaag net iets teveel aan.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten