Hier zit ik dan weer in het haast vertrouwde kamertje. Op
een dienst waar ik eerder lag, voor (nog) minder prettige dingen. En ik voel me ook niet zo prettig. Ook wel een beetje
verdwaasd. Kan aan de bergen snot in mijn sinussen liggen. Ik wist niet dat een
sinusitis zoveel pijn kon doen, tot aan mijn tanden toe! Een beetje slaap morgen
zal me goed doen, LOL.
Ik ben ook alle huiselijke dingen vergeten, die ik anders
bij een opname altijd bij me heb. Foto’s van mijn mannen, voor tegen de lege
muur tegenover me. Een dekentje dat thuis op de zetel ligt, met vrolijke
kleurtjes en een gezellig gebreid patroon. En pantoffels. Liefst van die echt
slof-pantoffels die groter zijn dan mezelf.
Nadat ik deze vaststellingen deed, en ik best wat beteuterd was – om van
mijn dreigend bijgeloof nog maar te zwijgen – mocht ik van de verpleegster ook
nog op de weegschaal staan. Ook dat was geen voltreffer, of het moeten kilo’s
snot zijn in mijn hoofd. Zou nog kunnen…
Ach … Ik probeer maar te denken dat ik snel weer thuis ben.
En dat ik deze opname dan ook weer even snel vergeet. Maar er lijkt zo iets
anders te zijn. Iets dat me angst inboezemt. Alsof ik het niet in de hand heb –
en dat heb ik ook niet natuurlijk.
Het begon vanmiddag al, toen een journalist me vroeg hoe ik
sta tegenover zieke, twitterende BV’s. Wat moet ik daar nou over zeggen? Ik
vind dat nobel, absoluut. Maar mij helpt het niet. Omdat ik zelden over hun
angst lees. Omdat hun situatie wordt voorgesteld alsof ze haast zekerheid
hebben dat het goed komt. Ik kan me daar niet mee vereenzelvigen, en er ook
niet echt moed uit putten. Maar dan kom
ik over alsof ik verdriet ga vergelijken.
Behandelingen vergelijken, en dat is niet zo. Elke mens heeft zijn/haar
eigen verdriet, angst, blijheid. En niemand kan dat vergelijken. En nog minder
afwegen. Ik word op de proef gesteld na
deze vaststelling. Het plotse afscheid van een kennis gisteren. Het verdriet
dat in die familie achterblijft. Ik , die er net te ver vanaf sta om zinvol te
kunnen zijn. Ik kan er geen weg mee. Of vrienden met een zoveelste miskraam,
maar ook evenveel kinderen. En het lege gevoel dat ze toch nog hebben en dat ik moeilijk kan plaatsen.
Ik probeer mijn eigen les toe te passen. Ik probeer tevreden
te zijn met wat ik heb. Een schat van een gezin. Een grote lieve vriendenkring
en familie. Betrokkenheid uit onverwachte hoek.
Een kleine ingreep die misschien wel een oplossing biedt. Misschien een
Kerstmis en Nieuwjaar thuis.
Misschien. Die misschien is er vandaag net iets teveel aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten