zondag 28 juli 2013

Lichtjes bergop

De Nederlandse  taal is soms toch niet duidelijk. Als we zeggen dat we voor een spreekwoordelijke berg staan, bedoelen we dat we tegen  een grote en moeilijke opdracht aan kijken. Wanneer echter iets begint te lukken of goed te komen, zeggen we dat het bergop gaat? En bergaf fietsen is toch ook  gemakkelijker? Soit.


De nacht van vrijdag op zaterdag was eindelijk nog eens een nacht zonder overgeven voor vrouwlief. Gisteren heeft ze dan 2 beschuiten kunnen eten en die bleven netjes binnen! Qua mobiliteit wint ze ook: ze kan sinds gisteren zelf van haar bed  in de zetel kruipen of naar het toilet wandelen. Ze is ook verlost van 1 van de 3 resterende wond drainage slangetjes. De andere 2 zouden in de komende dagen verdwijnen.
Stel je nog niet te veel voor van dat “wandelen”. Recht  zitten in bed, benen er uit krijgen, alle buisjes ordenen, recht komen en voetje per voetje geconcentreerd opheffen en vooruit komen.  De 2 stappen naar de zetel volstaan om de zetel echt nodig te hebben om te rusten. Praten is ook vermoeiend en gebeurt dan ook heel weinig…wie vrouwlief kent, weet dat het dan serieus is.
Ze is toch wel zeer verzwakt na de week afzien en haar lichaam heeft alle reserves moeten aanspreken om te vechten tegen de wonden. Reserves, want van alleen wat vocht via baxters komen de voedingsstoffen natuurlijk niet binnen.
Maar het belangrijkste is dat haar maag  terug begint te functioneren. Samen met het bewegen moet dat nu toch sneller naar herstel  en aansterken leiden. En sneller mag het gaan, want ik hoef je niet uit te leggen dat ze het meer dan beu is in dat ziekenhuis. En dat ze naar huis wil om rust te hebben, om hummeltje te zien(!), om bij haar omabehang te zitten, om gewoon thuis te zijn.

Toch is het daar nog te vroeg  voor, misschien tegen het einde van de week?

Manlief

(brr)

2 opmerkingen:

  1. Prachtig!
    A small step...

    herinner me maar al te goed hoe ik stage deed in ghb en de 'taak' had om de patiënten dat bed uit te krijgen voor een wandelingetje nr de zetel en terug. Heel gek maar dat wandelingetje was vaak een keerpunt (of was de zetel het keerpunt?), de volgende dagen ging het plots heel snel met de mobiliteit (natuurlijk in combi met aansterken via de maag), voor we het wisten zaten we samen in de trappenhal en liepen we naar het befaamd vijvertje om de eendjes aan te dikken:).

    We supporteren (geen voetbalteam die hier aan kan tippen!)...

    Liesje

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Chapeau hoe jullie dit allemaal doorstaan.
    Hou de moed erin en de eerste stappen richting "exit Gasthuisberg" zijn gezet ! Volhouden en het komt zeker goed.
    Mijn duimen draaien volop dat je snel weer naar huis kan.
    xxx en dikke knuffel
    I.

    BeantwoordenVerwijderen